Historia parafii

W 1208 Henryk Kietlicz, arcybiskup gnieźnieński poświęcił w tutejszym kościele na biskupa wrocławskiego Wawrzyńca herbu Doliwa.

W 1213 książę wielkopolski Władysław Odonic ufundował w miejscowości klasztor dla cysterek z Trzebnicy.

    W tym samym roku miało miejsce poświęcenie pierwszego drewnianego kościoła. Na przełomie XV i XVI wieku wybudowany został obecny, orientowany kościół w stylu późnogotyckim pod wezwaniem świętego Jana Ewangelisty oraz murowany klasztor. Budynki zniszczył w pierwszej połowie XVII wieku pożar. Odbudowa nastąpiła w latach 1695-1696. W latach 1780-1788 przebudowano fasadę zachodnią kościoła i dobudowano wieżę dzwonniczą. W 1837 Konwent Cysterek w Ołoboku zlikwidowały władze pruskie. Większość zabudowań klasztornych została rozebrana w 1882. Kościół był restaurowany w latach 1922-1924. Obecnie kościół w głównym zrębie zachował charakter późnogotycki, zbarokizowany podczas odbudowy pod koniec XVII wieku i podczas przebudowy w XVIII wieku. Opinają go na zewnątrz, częściowo gotyckie, szkarpy. Wewnętrzny wystrój kościoła z bogatą dekoracją snycerską pochodzi z lat 1779-1795 i ma charakter jednolicie rokokowy. Z zabudowań klasztornych zachowało się tylko piętrowe skrzydło przylegające od północy do kościoła oraz skarbczyk i kapitularz. Przed kościołem znajduje się barokowa, kamienna figura świętego Wawrzyńca oraz nowsza kamienna figura świętego Jana Nepomucena.

    Na cmentarzu grzebalnym zachował się wystawiony przez cysterki drewniany kościół parafialny, pochodzący z XVI wieku, z późnorenesansowym ołtarzem głównym z około 1600, oraz bocznymi ołtarzami: późnorenesansowym z pierwszej połowy XVII wieku i barokowym z wieku XVIII. Na rozwój wsi duży wpływ miała jej przynależność do klasztoru cysterek. Pochodzące z Niemiec zakonnice sprowadziły w połowie XIV wieku niemieckich osadników. Prawdopodobnie część z nich pochodziła ze słowiańskich terenów wschodniej części Cesarstwa. Wieś zachowała pochodzący z tamtego okresu układ przestrzenny. Od XVI wieku Ołobok stał się lokalnym ośrodkiem włókiennictwa. Rozwijała się w związku z tym hodowla owiec. Charakterystyczne dla Ołoboku było plecionkarstwo ze słomy. Jego tradycja wywodzi się z wpływów klasztoru, którego zakonnice uczyły ołobockie dziewczęta robót ręcznych. Zakonnicom zawdzięczają także ołoboczanki znane od wieków w okolicy umiejętności haftowania. Tradycje ludowe kultywowane są we wsi do dzisiaj. Od kilkudziesięciu lat istnieje Regionalny Zespół Pieśni i Tańca "Ołobok". Prezentuje on dawne przyśpiewki i miejscowe tańce. Prezentowane przez zespół ołobockie wesele przypomina barwną obrzędowość południowej Wielkopolski. Niestety zanika, jeżeli już nie zanikła, umiejętność wykonywania misternych słomianych plecionek, z których robiono kapelusze, torby, pantofle, ozdobne pudełka i tacki. W ostatnim czasie prężnie działa orkiestra dęta OSP "Ołobok".

Pozostałością bogatej kultury ludowej jest również, wykonana przez ludowego rzeźbiarza z XIX wieku Pawła Brylińskiego, przydrożna figura Chrystusa Frasobliwego. Kiedyś bogato rzeźbiony, drewniany słup podtrzymujący kapliczkę, zastąpiony został dziś zwykłym pniem drzewa.

Źródło: Wikipedia